Bussen in Ecuador...

De busrit naar Banos. In 7 uur over grote hoogte, langs weiden met zwart bont vee. Vroeger speelde ik op het bed v an mijn oouders met popjes. Dan maakte ik van de dekens héle berglandschappen. Nu vind ik dit landschap op Nederland lijken : weiden en koeien maar dan in bergen geplaatst. Tussen de bergen liggen wolken en daar rijden we door! Mist die weet oplost. De chauffeurs zijn gewend om vlak voor of in een bocht in te halen. Maakt niet uit! Als er een tegenligger komt kun je toch weer terug. Enorme vrachtwagens die traag de bergen op gaan. Bijrijders die voortdurend op passagiers belust zijn en je gewoon de bus intrekken, terwijl de bus alweer optrekt en de mensen door de bus stuiteren. Doet er niet toe! Waar 20 staat rijden we 50. En met 50 kunnen we wel 100 rijden. Om de passagiers blij te houden worden er agressieve films met geweldadige scènes gedraaid met vooral veel auto ongelukkig en schietpartijen. En alleen van het volume word ik al agressief. Telkens weer vergeet ik ook hier mijn oordopjes in te doen. Toch zijn de bijrijders zeer behulpzaam. Ze helpen iedereen alleen zo gauw De chauffeur het genoeg vindt gaat het gaspedaal naar beneden.
De mensen dragen hier ook weer hoeden. Kleinere dan in Peru. Elke streek een eigen model. Hier in Banos logeren we in een heuse backpackers- the Balcones - inderdaad met hangmatten, een hond en twee katten. Die waren geïnteresseerd in onze broodjes tonijn. Maar wíj óók! Morgen naar een reuze schommel waarmee je over de diepte schommelt. Try before you die? Or die?